کد مطلب:29124 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:95
3706. امام حسن علیه السلام:هیچ پرچمی افراشته نشد كه زیر آن علیه امیر مؤمنان جنگ شود، جز آن كه خداوند - تبارك و تعالی - آن را سرنگون كرد و افرادش را مغلوب ساخت و سرافكنده، عقب نشینی كردند و امیر مؤمنان، با شمشیر خود (ذوالفقار) بر كسی نزد كه نجات پیدا كند، و هرگاه می جنگید، جبرئیل علیه السلام از سمت راست و میكائیل علیه السلام از سمت چپ، و ملك الموت علیه السلام پیش روی او می جنگیدند.[2]. 3707. امام حسن علیه السلام - در خطبه ای پس از شهادت پدرش -:ای مردم! دیروز مردی از شما جدا شد كه پیشینیان بر او پیشی نگرفتند و پسینیان به او نرسیدند. پیامبر خدا، سپاهی گسیل می داشت و پرچم را به او می سپرد و تا خداوند، پیروزی را نصیبش نمی كرد، بر نمی گشت و همواره، جبرئیل علیه السلام از سمت راست و میكائیل علیه السلام در سمت چپش بودند. از زرد و سفید (طلا و نقره یا درهم و دینار)، جز هفت صد درهم - كه از حقوقش [ از بیت المالْ] زیاد آمده بود و می خواست با آن، خدمتكاری بخرد -، باقی نگذاشت.[3]. 3708. امام حسن علیه السلام - در زمانی كه كوفیان را به یاری امام علی علیه السلام در جنگ با پیمان شكنان (ناكثین) تشویق می كرد -:شما می دانید كه علی علیه السلام با پیامبر خدا، به تنهایی نماز خوانْد و روزی كه او را تصدیق كرد، ده ساله بود. آن گاه با پیامبر خدا در همه جنگ ها حضور داشت. از تلاش او در راه خشنودی خدا و پیروی از پیامبر خدا و آثار نیكویش در اسلام، چیزهایی به شما رسیده است و پیامبر خدا، همواره از او خشنود بود تا آن كه علی علیه السلام به دست خود، چشم هایش را بست، و به تنهایی و به كمك فرشتگان، غسلش داد و پسر عمویش (فضل)، برایش آب می آورد. آن گاه در قبرش گذاشت، و آن حضرت در پرداخت وام ها و انجام دادن تعهّدات و دیگر كارهایش به او وصیّت كرد و همه اینها از منّت های خدا بر او بود.[4]. 3709. امام حسن علیه السلام - هنگامی كه برای صلح با معاویه آمده بود -:پدرم، اوّلین كسی بود كه به خداوند متعال و پیامبرش پاسخ مثبت داد و اوّلین كسی بود كه ایمان آورد و خدا و پیامبرش را تصدیق كرد و خداوند متعال، در كتابی كه فرو فرستاده، به پیامبر و فرستاده خویش فرموده:«أَفَمَن كَانَ عَلَی بَیِّنَةٍ مِّن رَّبِّهِ ی وَ یَتْلُوهُ شَاهِدٌ مِّنْهُ...؛[5] آیا كسی كه از جانب پروردگارش بر حجّتی روشن است و شاهدی از او، در پی اوست... ». پیامبر خدا، همانی است كه بر حجّتی روشن از پروردگارش است و پدرم، همان است كه در پی او و شاهدی از اوست. پیامبر خدا، هنگامی كه در موسم حج به وی دستور داد كه جهت اعلان برائت به مكّه برود، فرمود:«ای علی! این برائت را ببَر، چون به من فرمان داده شده كه جز خودم یا مردی از خودم - كه آن تویی، ای علی -، كسی آن را نبرد». پس، علی علیه السلام از پیامبر خدا، و پیامبر خدا از علی علیه السلام است. و پیامبر خدا، هنگامی كه بین او و برادرش جعفر بن ابی طالب و برده آزادشده اش زید بن حارثه، در خصوص دختر حمزه داوری كرد، به وی فرمود:«امّا تو - ای علی - از منی و من از توام و تو سرپرست هر مؤمنی پس از من». پدرم، پیامبر خدا را از پیش باور كرد و با جانش از او پاسداری كرد و پیامبر خدا، همواره در هر جایی او را پیش می داشت و در هر سختی ای او را می فرستاد و این، به خاطر آرامش و اطمینانی بود كه به او داشت؛ چون خیرخواهی اش را نسبت به خدا و پیامبرش می دانست و او نزدیك ترینِ نزدیكان به خدا و پیامبرش بود و خداوند عزوجل فرمود:«وَ السَّبِقُونَ السَّبِقُونَ * أُوْلَل-ِكَ الْمُقَرَّبُونَ؛[6] پیشتازان، مقدّم اند. آنان اند همان مقرّبان [ خدا]» و پدرم، پیشتازِ پیشتازان به خداوند عزوجل و پیامبرش و نزدیك ترین نزدیكان بود و خداوند متعال فرموده است:«لَا یَسْتَوِی مِنكُم مَّنْ أَنفَقَ مِن قَبْلِ الْفَتْحِ وَ قَتَلَ أُوْلَل-ِكَ أَعْظَمُ دَرَجَةً؛[7] كسانی از شما كه پیش از فتح [ مكّه] انفاق و جهاد كردند، [ با دیگران] یكسان نیستند. آنان از [ حیث] درجه، بزرگ تر از كسانی اند كه بعداً به انفاق و جهاد پرداختند». پدرم در اسلام و ایمان آوردن، اوّلینشان بود، و در مهاجرت و پیوستن به خدا و پیامبر خدا، اوّلینشان بود، و در بخشش به مقدار توانایی و دارایی، اوّلینشان بود. خداوند سبحان می فرماید:«وَ الَّذِینَ جَآءُو مِن م بَعْدِهِمْ یَقُولُونَ رَبَّنَا اغْفِرْ لَنَا وَ لِإِخْوَ نِنَا الَّذِینَ سَبَقُونَا بِالْإِیمَنِ وَ لَا تَجْعَلْ فِی قُلُوبِنَا غِلاًّ لِّلَّذِینَء َامَنُواْ رَبَّنَآ إِنَّكَ رَءُوفٌ رَّحِیمٌ؛[8] و [ نیز] كسانی كه بعد از آنان (مهاجران و انصار) آمده اند [ و ]می گویند:پروردگارا! بر ما و بر آن برادرانمان كه در ایمان آوردن بر ما پیشی گرفتند، ببخشای، و در دل هایمان، نسبت به كسانی كه ایمان آورده اند، [ هیچ گونه] كینه ای مگذار. پروردگارا! راستی كه تو رئوف و مهربانی». پس مردم همه امّت ها، به خاطر پیشی جُستنش بر آنان در ایمان به پیامبر صلی الله علیه وآله، برای او استغفار می كنند، به خاطر آن كه هیچ كس در ایمان آوردن، بر او پیشی نگرفت و خداوند - تبارك و تعالی - می فرماید:«وَ السَّبِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَجِرِینَ وَالْأَنصَارِ وَ الَّذِینَ اتَّبَعُوهُم بِإِحْسَنٍ؛[9] و پیشتازان نخستین از مهاجران و انصار و كسانی كه با نیكوكاری، از آنان پیروی كردند». او پیشتاز همه پیشتازان است. همان گونه كه خداوند عزوجل پیشتازان را بر به جا ماندگان و عقب ماندگان، برتری بخشید، پیشتازِ پیشتازان را بر پیشتازان هم برتری بخشید.[10]. ر. ك:ج 11، ص 357 (شماری از دشمنان امام علی/معاویة بن حدیج).
3705. امام حسن علیه السلام:ای مردم! امیر مؤمنان، علی علیه السلام باب هدایت است. آن كه از این در درآید، هدایت می یابد، و آن كه مخالفت كند، هلاك می گردد.[1].